Vandaag stonden twee artikelen in de UKrant die elkaar aardig aanvullen. Een column van mijn Collega URaads lid Casper Albers met de quote in de titel, en een verslag over de brief van de inspectie, die geen aanleiding ziet om nu verder onderzoek naar werkdruk te doen. Ik hoop dat WOin Actie wel een nieuw onderzoek instelt en laat zien dat, wat in mijn ervaring overduidelijk is, de situatie het afgelopen jaar, mede door Corona, nog veel verder verslechterd is.
Helaas is de suggestie van de titel niet een erg realistische, vooral niet voor docenten die geen onderzoeksaanstelling hebben en dus al hun tijd onderwijs geven. Deze categorie wordt afgerekend op de output, moet innoveren zonder extra steun en heeft onlangs alles moeten aanpassen naar de Corona omstandigheden. Verlichting zit er voorlopig niet in, want binnenkort wordt de keuze voor het nieuwe Nestor platform bekend gemaakt, en dan mogen de docenten alles voor komend jaar op dit nieuwe platform gaan klaarzetten. De huidige ‘Corona’ assistenten worden dan ingezet om deze overgang te begeleiden, dus van extra werkdruk-verlichting is dan geen sprake meer.
Een iets ouder artikel in Science Guide legt een deel van de oorzaak, en daarmee ook de oplossing, voor de te hoge werkdruk bij de doorgeschoten prestatiecultuur van de universiteiten. In het artikel wordt verwezen naar een wetenschappelijke publicatie van Jan van Helden (RUG) en Daniela Argento in Public Money & Management. Het artikel richt zich meer op de wetenschappelijke prestatiedrang. Mooi natuurlijk, maar daar echt iets aan veranderen kan alleen als iedereen meedoet, en dat gaat niet gebeuren, zolang de Universiteit de mensen met alle tijd voor hun carrière blijft belonen boven mensen die er ook nog een ‘leven’ op na houden. Dan moet je het natuurlijk al helemaal niet hebben over mensen, zoals alleenstaande ouders of mensen met mantelzorgtaken, die ook nog eens voor anderen moeten zorgen.
Ondertussen ben ik grotendeels hersteld van mijn derde burnout in 7 jaar, mede dankzij de uitstekende Balans cursus van Samula Mescher. Ik zou dolgraag weer les willen geven, maar mijn eigen faculteit (UCG) heeft besloten hier niet langer gebruik van te willen maken. Het feit dat ik hard gewerkt heb om de burnout, en de daarmee gepaard gaande depressie, te boven te komen, wordt hierbij niet in beschouwing genomen. Jammer, maar hopelijk kan ik elders binnen de RUG mijn steentje bijdragen om de veel te hoge werkdruk te verlichten.
Ik blijf natuurlijk vechten om in de URaad en andere gremia het werkdruk probleem op steeds opnieuw aan de orde te stellen